LUKKI TORI’S IN A SICK STITTI is een dirty realism dramaserie -7 losse afleveringen van 30’- voor jong volwassenen 

Tegen de achtergrond van de coolste, levenslustigste stad ever toont deze caleidoscopische serie ons heel verschillende karakters die gemeen hebben dat ze door omstandigheden platgeslagen of lamgelegd zijn. Uit alle macht -dat wat ervan over is- streven ze er vervolgens naar om back on track te raken. Om bewegingsvrijheid en mojo te hervinden. Om weer te shinen en verschil te kunnen maken.

 

Dus die stok moet en zal tussen die wielen vandaan, dat zand moet en zal uit die motor. Linksom of rechtsom. Het is de dood of de gladiolen.

 

De losstaande afleveringen zijn variaties op een thema. Daarnaast worden ze bijeengehouden door de plaats van handeling (’t swaggy en urban Roffa) en een unieke, speelse vertelstijl waarin het beeld ruimschoots voorrang op het woord krijgt. Hoe minder het de schijn van fictie heeft hoe liever het mij is, maar het blijven wel geconstrueerde verhalen.  

 

Lukki Tori’s in a Sick Stitti is een sprookjesachtige shitshow, die beweert dat Nietzsche er niet zo ver naast zat met zijn: “Waar je niet aan sterft, maakt je sterker”.  

 

In 2008 studeerde ik af aan de Scriptschool met “Ben en de Kunst van het Verliezen”, een tragikomische mozaïekfilm waarin een aantal Friese dorpelingen strijden om de felbegeerde titel van beste verliezer. Het dorp nu stad, de doelgroep verjongd, het genre realistischer, maar de verhalen verteld vanuit eenzelfde motivatie: een podium te willen geven aan de loser.  

 

Een aangeboren fascinatie voor underdogs en hun geworstel maakt dat ik als vanzelf neig naar het schetsen van werelden waarin verliezers winnaars zijn. Werelden waarmee ik de kijker op lichte toon hoop, troost, herkenning, houvast en in het beste geval ook nieuwe inzichten wil bieden.